| 1 | Abraham: Non meam contra hoc vobis, sed beati Antonii sententiam proferam, qua ille ita cuiusdam fratris, hoc quo dicitis tepore torpentis segnitiem confutavit, ut etiam nodum vestrae propositionis abscinderet: nam cum ad praedictum virum quidam ut dixi, veniens, anachoreticam disciplinam minime diceret admirandam; maioris pronuntians esse virtutis, si ea quae perfectionis sunt, inter homines quispiam, quam in eremo positus, exerceret; beatus Antonius ubinam ipse consisteret, percunctatur. Cumque ille se iuxta parentes suos habitare dixisset, et eorum praebitione ab omni cura et sollicitudine diurni operis absolutum, lectioni tantum et orationi, absque illa distentione spiritus indesinenter gloriaretur insistere. |
| 2 | Rursum beatus Antonius: Dic, inquit, fili, utrum in eorum damnis vel adversis casibus contristeris, parique etiam modo super eorum prosperitate congaudeas. Ille utriusque rei se participem esse confessus est. Cui senex: Noveris te, inquit, etiam in futuro saeculo eorum sorte censendum, cum quibus in hac vita in lucri detrimentive consortio, vel gaudio vel moerore concuteris. |
| 3 | Nec hac contentus sententia beatus Antonius, maiorem insuper campum disputationis ingressus est; Haec, inquiens, conversatio atque hic tepidissimus status, non hoc solo, quo dixi, te feriunt detrimento (licet id tu ipse non sentias, dicens quodammodo secundum illam Proverbiorum parabolam, Ferierunt me, sed non dolui, et deluserunt me, ego autem nescivi; vel illud quod dicitur in propheta (Oseae VII), Comederunt alieni robur eius, et ipse nescivit), quod scilicet diebus singulis mentem tuam pro casuum varietate mutantes, indesinenter ad terrena demergunt; verum etiam quod fructum manuum tuarum, et iusta laboris proprii mercede defraudent, non permittentes te horum praebitione suffultum, secundum beati Apostoli regulam, quotidianum tibi victum tuis manibus praeparare, quem ille ultima Ephesiorum Ecclesiae principibus praecepta promulgans, se etiam sanctis Evangelicae praedicationis studiis occupatum, non solum sibi, verum etiam his qui erant erga ministerium suum necessariis obsequiis praepediti, praebuisse se memorat, dicens: Ipsi scitis quoniam ea quae mihi opus erant, et his qui mecum sunt, ministraverunt manus istae. Quod tamen ut se fecisse pro forma nostrae utilitatis ostenderet, alibi ait: Non otiosi fuimus inter vos, neque gratis panem ab aliquo manducavimus, sed in labore et fatigatione nocte et die operantes, ne quem vestrum gravaremus: non quia non habuerimus potestatem, sed ut nosmetipsos formam daremus vobis ad imitandum nos. |